Bez skierowania można skorzystać z pomocy ośrodków środowiskowej opieki psychologicznej i psychoterapeutycznej oraz poradni zdrowia psychicznego (również z pomocy psychiatry). Skierowanie nie jest także konieczne w sytuacji zagrożenia życia i zdrowia / fot. ilustracyjne freepik

Wiesz coś więcej na ten temat?
Napisz do nas

Na co zwracać uwagę, by rozpoznać kryzys?

Mówienie o samobójstwie, chęci śmierci.
Mówienie o cierpieniu, ciężarze życia, poczuciu bezradności, beznadziejności lub braku sensu i celu w życiu.
Mówienie o byciu ciężarem dla innych, własnej bezwartościowości, osamotnieniu, niedopasowaniu i poczuciu izolacji.
Poszukiwanie informacji, w jaki sposób odebrać sobie życie, gromadzenie leków, potrzebnych przedmiotów, narzędzi.
Pożegnania, przygotowywanie listu, sporządzenie testamentu, porządkowanie i domykanie różnych spraw, rozdawanie rzeczy.
Długotrwałe przygnębienie, utrata spontaniczności, większa płaczliwość.
Wycofanie się z kontaktów, niechęć do rozmów, zabaw, spotkań, rezygnowanie z zajęć do tej pory ważnych i lubianych, odrzucanie pomocy.
Silne wahania nastroju, rozdrażnienie, większa skłonność do konfliktów,
wybuchów, zachowań autoagresywnych, agresywnych.
Zachowania impulsywne, lekkomyślne, niespokojne, niszczycielskie.
Pierwsze sięganie po środki psychoaktywne (np. alkohol, narkotyki, dopalacze) lub nasilenie ich używania.
Problemy ze snem (np. za mało lub za dużo snu).
Brak dbałości o siebie, wygląd i higienę.

Pierwsza pomoc emocjonalna w trzech krokach - co zrobić?

ZAUWAŻ niepokojące zachowania, które mogą być sygnałem ostrzegawczym kryzysu samobójczego.

Traktuj poważnie wszystkie swoje obserwacje.
Nie zostawiaj osoby w kryzysie samej.
Zachowaj spokój.
Okaż zainteresowanie, życzliwość i troskę.

POROZMAWIAJ, aby lepiej zrozumieć trudności i ocenić bezpieczeństwo.

Zaproponuj czas, uwagę i zachęć do rozmowy.
Wysłuchaj bez osądzania, bagatelizowania i zaprzeczania.
Okaż akceptację i zrozumienie.
Wystrzegaj się pocieszania na siłę, szybkiego udzielania rad, dyskusji.
Zapytaj wprost o myśli, plany, próby samobójcze.
Pomóż szukać i odkrywać alternatywne rozwiązania i możliwości wyjścia z kryzysu, w szczególności zachęć do skorzystania z wizyty u specjalisty (psychologa, psychoterapeuty, pedagoga, psychiatry).

DZIAŁAJ na miarę potrzeb.

Pomóż rozproszyć negatywne myśli wspólną aktywnością, np. spacerem, przejażdżką rowerem, obejrzeniem filmu itp.
Pomóż zaplanować małe, ale realne w danej chwili działania na rzecz poradzenia sobie z trudnościami.
Pomóż znaleźć specjalistę i dotrzeć do niego.
Ogranicz dostęp do środków, które mogą być użyte podczas próby samobójczej.
Jeśli nie wiesz, co robić i jak pomóc, zadzwoń pod numery telefonów pomocowych i skonsultuj swoje działania ze specjalistami.
W przypadku bezpośredniego zagrożenia życia zadzwoń pod numer alarmowy 112.

/źr.: zapobiegajmysamobojstwom.pl/

Tu znajdziesz pomoc

Obawami gorszego stanu psychicznego mogą być np. problemy ze snem, koncentracją uwagi, brak siły i chęci do podejmowania codziennych aktywności. Niekiedy gorsze samopoczucie psychiczne wymaga pomocy specjalistów.

Jeśli czujesz się gorzej psychicznie, nie bój się porozmawiać o swoich problemach. Pomyśl o osobie, której ufasz – może być to rodzic, koleżanka, starsze rodzeństwo, nauczyciel. Rozmowa z kimś do kogo mamy zaufanie o tym, jak się czujesz to często pierwszy krok do poprawy nastroju. Jednak, jeśli niepokojące objawy utrzymują się dłużej albo są bardzo dokuczliwe, warto pomyśleć o rozmowie ze specjalistą.

Możesz na przykład zacząć od kontaktu ze szkolnym psychologiem lub pedagogiem.

Jeśli z jakichś względów nie chcesz skorzystać z ich pomocy, możesz też skorzystać z całodobowego, bezpłatnego Dziecięcego Telefonu Zaufania Rzecznika Praw Dziecka. Zadzwoń pod numer tel. 800 12 12 12 z czatu na stronie: https://czat.brpd.gov.pl/

Co ważne z tej formy możesz skorzystać całkowicie anonimowo - nikt nie będzie prosił Cię o podanie Twoich danych. Nikt się nie dowie o tej rozmowie, ani rodzice, ani szkoła, ani znajomi.

/źr. Ministerstwo Zdrowia/