Apolonia Fojcik

ur. 16.03.1903, zm. 03.11.1998

Ur. 16 III 1903 r. w Raciborzu. Znana poetka ludowa o dużym dorobku poetyckim. Wywodzi się ze znanej rodziny Fojcików, wielce zasłużonej i katolickiej (dziesięciorga dzieci). Ojciec Ignacy, tokarz z zawodu, był polonofilem. Rodzina przywiązana do mowy polskiej rozczytywała się w narodowej klasyce. Wykształcenie otrzymała elementarne; oczytana. Wzięła udział w akcji plebiscytowej. Pracowała w Banku Ludowym. Następnie w Bytomiu, w bibliotece. Aresztowana przez gestapo w 1937 r., oskarżona o zdradę stanu. W 1940 r. zwolniona w Ravensbrück. Po II wojnie światowej pracowała w Starostwie w Raciborzu, a od 1949 r. zatrudniona w Narodowym Banku Polskim, także w Raciborzu. W 1963 r. przeszła na emeryturę. Jej działalność była imponująca pod wieloma względami: społeczniczka, organizatorka imprez kulturalnych, znana z pracy na rzecz T.G. „Sokół” (naczelniczka), członkini Związku Młodzieży Polsko-Katolickiej, działaczka ruchu śpiewaczego. Jednakże jej domeną była poezja. Autorka wielu utworów np. „O pieśni-cudzie”, „Moja pieśń”, „Śpiewaj ty, siostro, bracie”, „Leć polska pieśni”, „Hen, znad Odry biją dzwony”, „Święty Kazimierz” i inne. Zmarła 3 XI 1998 r. w Raciborzu.

Benedykt Motyka